وقتی کسی به دنیای پهناور هوافضا فکر می‌کند، یکی از نخستین چیزهایی که به ذهن می‌رسد سازمانی به نام ناسا است. ناسا که به نام کامل سازمان ملی هوانوردی و فضایی شناخته می‌شود، یک آژانس مستقل در بدنه اجرایی دولت ایالات متحده آمریکاست.

از دیرباز، شرکت‌های خصوصی در طراحی قطعات با ناسا همکاری داشته‌اند. یکی از پیشگامانه‌ترین نمونه‌های این همکاری، ماهواره ارتباطی Telstar 1 بود که در سال 1962 به فضا پرتاب شد و به وسیله یکی از موشک‌های ناسا به مدار رسید. سپس در سال 1984، قانونی وضع شد که به شرکت‌های خصوصی امکان انجام پرتاب‌های مستقل را می‌داد. همین‌طور تا سال 1990، قانونی دیگر تصویب شد که ناسا را موظف کرد برای پرتاب محموله‌های خود به شرکت‌های خصوصی هزینه بپردازد.

در این مقاله، برخی از روش‌هایی که شرکت‌ها و سازمان‌ها با استفاده از منابع اضطراری و اولیه به توسعه صنعت هوافضا کمک کرده‌اند، بررسی می‌شوند.

از ساخت تا راه اندازی

از مراحل ساخت تا لحظه‌ای که سفینه‌ها آماده پرتاب می‌شوند، فرآیند ساخت و راه‌اندازی موشک‌ها به پیچیدگی و دقت خاصی نیاز دارد. این موشک‌ها وظیفه حمل ماهواره‌های ارتباطی و محموله‌های ارزشمند را بر عهده دارند و همچنین سفینه‌های فضایی که با تجهیزات پیشرفته مجهز شده‌اند، برای انتقال بار و مسافر مورد استفاده قرار می‌گیرند. این فناور‌ی‌های پیشرفته به نیروی محرکه‌ای قابل اطمینان نیاز دارند که از اختلالات در جریان برق و انرژی مصون باشد.

چالش‌های بزرگی مانند طوفان‌ها و شرایط جوی سخت می‌توانند باعث قطعی برق شهر شوند. این اتفاق برای پروژه‌های حساس صنعتی مانند ساخت و ساز موشک‌ها، مشکلاتی را به همراه دارد که تعدادی از آن‌ها شامل تجهیزات تولید خودکار، سیستم تهویه، امنیت (مانند دوربین‌ها و درب‌های کنترل شده الکترونیکی)، نورپردازی، تجهیزات تست و جرثقیل‌های سقفی می‌شود. همه این موارد برای پیشبرد درست و به‌موقع پروژه حیاتی هستند.

در مرحله راه‌اندازی نیز سیستم‌هایی وجود دارند که به صورت مستقیم به تامین انرژی وابسته‌اند، از جمله سیستم‌های الکترونیکی برای سوخت‌رسانی دقیق، پایش آب و هوا، کنترل بازوی دسترسی و هودهای تهویه اکسیژن، سیستم جرقه‌زنی هیدروژنی، و همچنین آزادسازی پیچ‌های تثبیت‌کننده. پس از پرتاب، تجهیزات تله‌متری به درستی داده‌ها را منتقل می‌کنند.

موارد یاد شده تنها بخشی از نیروها و تجهیزاتی هستند که صنعت هوافضا برای ساخت و پرتاب موشک‌ها نیاز دارد. هر گونه تاخیر در برنامه‌ریزی یا لغو پرتاب، هزینه‌گذار بوده و ممکن است تاثیرات گسترده‌ای بر برنامه‌های تعیین شده داشته باشد. حفظ زمان‌بندی دقیق برای این صنعت امری ضروری و اجتناب‌ناپذیر است.

در دنیای امروز، سه منبع اصلی برای تأمین برق اضطراری شناسایی شده‌اند: انرژی خورشیدی، بادی و ژنراتورهای دیزلی یا گاز طبیعی. استفاده از انرژی خورشیدی و بادی به عنوان منابع برق اضطراری، نیازمند استفاده از بانک‌های باتری با هزینه‌های بالا است که باید به طور منظم سرویس و تعویض شوند. این منابع قادرند باتری را با ولتاژ جریان مستقیم (DC) شارژ کنند؛ اما برای تبدیل این ولتاژ به جریان متناوب (AC)، وجود یک یکسوکننده ضروری است و در عین حال، نیاز به تنظیمات دقیق و تجهیزات جانبی ویژه دارند. قابلیت تامین برق اضطراری نیز به وضعیت مطلوب باتری‌ها وابسته است.

ژنراتورهای گاز طبیعی، سوخت خود را از طریق خطوط لوله گاز تأمین می‌کنند. این قابلیت باعث می‌شود که قابلیت عملکرد بلندمدت و بدون نیاز به سوخت‌گیری، برای آن‌ها امکان‌پذیر باشد.

از سوی دیگر، ژنراتورهای دیزلی که در محفظه‌های عایق صدا قرار دارند، یک راه‌حل همه‌کاره ارائه می‌دهند. این نوع ژنراتورها هم برای تأمین برق در مناطقی که به شبکه برق دسترسی دارند مناسب هستند و هم در مکان‌های دورافتاده که فاقد زیرساخت‌های لوله‌کشی گاز یا خطوط برق می‌باشند.

طراحی ژنراتور به گونه‌ای است که موتور و سر ژنراتور بر روی یک چارچوب نصب‌شده و این چارچوب شامل مخزن سوخت و یک سیستم خنک‌کننده کامل است. محفظه کاهش صدای دستگاه نیز بر روی همین چارچوب قرار گرفته و تجهیزات ضروری مانند باتری‌ها، پنل‌های کنترلی، قطع‌کننده‌های مدار و اجزای مرتبط با تولید را در خود جا داده است.

برای استفاده از این ژنراتورها به عنوان منبع برق اضطراری، مهم است که باتری‌ها همیشه روی سیستم شارژ باشند تا در حالت آماده‌باش به صورت قطره‌ای شارژ شوند. این عمل به خصوص برای ژنراتورهای اصلی که در مکان‌های دائمی و دورافتاده استفاده می‌شوند، ضرورت دارد تا در هنگام نیاز عملیاتی شوند.

ارتقاهای سفارشی برای مشتری هوافضا